Kıbrıs’ın Kemal Dayısı “Coğrafya Kemal”

Bundan tam iki sene önce, yeğenimle beraber Bandabulya turu atalım dedik. Hava hafif soğuktu. Arabayı Çağlayan Parkına park edince, şöyle bir yürüyelim dedik. Saat gece ya sekiz ya dokuz, pek hatırımda yok.

 Civarda pek insan yoktu. Arada bir dar sokaklarda arabalara rastladık. Yaklaşık olarak bir kaç mil ileride, bir kafeye oturduk. Orası, sevgili üstadım Serkan Soyalan’ın sahne aldığı bir kafeydi. Ondan güzel güzel şarkılar dinledik, yedik, içtik.

 Gecenin sonunda, yeğenim, ben ve üstadım başladık sohbet etmeye. Hava da vakit geçtikçe ki Kasım ayıydı, daha da soğumaya başladı. Yine de dışarıdaydık. Gelmeden bir gün öncesi, Serkan abiye benim ve yeğenim için imzalı kitap vermesini istedim. O da sağ-olsun sohbet sırasında bize ikişer kitap hediye etti. Kitaplarından bir tanesi “Coğrafya Kemal” isimli oyunun kitabıydı. Şaşırdım. Tabi belli etmedim şaşırdığımı. Oyundan haberim vardı ama kitaplaştığını pek bilmiyordum.

 Her neyse. “Üstat bize oyundan bahset.” dedim. O da, “Tamam.” dedi, başladı anlatmaya. Gerçi, konuşmasını uzun tutmadı. Ne de olsa, önemli olan kitabı okumaktı.

“Abi, kimdir bu Coğrafya Kemal? Sen mi kurguladın?” diye sormuştum, “Hayır.” dedi. “Kemal Dayı, içimizden biri.” diye devam etti, Serkan Soyalan. Yine şaşırdım.

 Yaşamış olduğum bu şaşkınlığın ardından, kitabı okuyup bitireceğim günü iple çektim, adeta. Ve birkaç gün içinde, kitabı okuyup bitirdim.

 Atmış bir sayfa olan bu kitap gayet özlü bir şekilde şaheser olarak yazıldı. Değerli meslektaşımı ve üstadımı yürekten tebrik ediyorum, bu arada! 

 Eser, Kıbrıs Türk Edebiyatına damga vuracak nitelikte. Üzüldüğüm tek şey oyunu izleyememek oldu.

 Kitabı okuduktan sonra, onu okuduğumu unuttum. Yani okumamış gibi hissettim. 

Niye mi? 

 Onu yaşadım çünkü. Maziye gittim. Özlediğim memleketim Kıbrıs’a. Meğer oradan göç etmişim de haberim yokmuş. Şimdinin ardından, iyi günlerimizi özlüyoruz. Çok şey değişti Kıbrıs’ta. O eski Kıbrıs, bıraktığımız gibi değil. Maalesef.

 Oyun gayet komikti. Okurken kahkahalarımı bizimkiler duyuyordu. Ama, en sonunda, gülemedim! Kemal Dayı ve dayılarımız, amcalarımız, babalarımız, analarımız ağlarken, bizden göz yaşlarını saklamışlar, sırf ağlamayalım diye. Ekseriya, bana da, bizlere de gülmeyi öğretmişler, geçmişte ülkemizde yaşanan kara günlerin ardından. Onlar tarihimize o kara lekeyi kendi göz yaşlarıyla sildiler. İnadına isyan etmediler, dik durdular, güldürdüler. Onlar ve niceleri, toplumsal varoluşumuzun simgesi.

 Değerli okurlarım, sizlere “Coğrafya Kemal” isimli kitabı edinmenizi ve okumanızı tavsiye ederim.